Afscheid nemen is zo moeilijk, maar het is en kan niet anders. 
Gisterenavond hebben we Laura in laten slapen. We wisten al heel lang dat dit een keer moest gebeuren. 
Hoefbevangenheid een golvende maar niet voorbijgaande aandoening, twee jaar geleden ging het nog net, maar hebben toen al tegen elkaar gezegd, als ze geen veulen krijgt dan slapen we haar in. 
Het is geen leven buiten de kudde en maa...r een uurtje per dag op de wei. 
Maar vorig jaar was ze drachtig en kreeg een veulen, rennen door de wei, dan ben je blij. Maar in je achterhoofd..... In dit vroege voorjaar ging het slechter niet drachtig. 
Besloten! Het regent zo op die avond, zo triest, we zeggen af. 
Wonder boven wonder gaat het ook zonder pijnstiller goed, samen met moeder Deliana speciale zorg. We laten haar dekken, misschien redden we haar daar mee, "tegen beter weten in?" 
Drachtig gescand op 4 weken, maar het gaat weer slechter, en we beginnen ons zorgen te maken. 
Het is niet eerlijk om haar zo te laten lijden, op een ochtend weet je het, het is genoeg. 

Vorig jaar zijn onze Lotte en Laura beiden Preferent geworden, geboren in het jaar van ons trouwen, zoveel prachtige herinneringen mooiere en lievere pony's hebben we ons niet kunnen wensen. 
En nu allebei binnen 3 maanden verloren, maar het blijven onze stammoeders! 

Dus geen afscheid !